De oorbel

Toeval, geluk of hulp van boven?

Afgelopen zaterdag waren we met de motor op pad geweest. Zoals gewoonlijk had ik mijn oorbellen gewoon ingehouden (grote creolen). Want met mijn zijde bivakmuts onder mijn helm, (ik lijk wel een overvaller als ik de helm afdoe) kan dat goed. We zijn heel wat keren gestopt en de helm op en af en het ging allemaal prima.

Weer thuisgekomen deed ik mijn helm af en voelde meteen naar mijn oorbellen (gaat automatisch) en miste er een. De afdruk van de oorbel stond nog in mijn gezicht, dus hij kon niet lang weg zijn. We hebben op straat gezocht want daar zou hij dan gevallen moeten zijn en tussen mijn kleren gekeken, ( kon haast niet maar je weet maar nooit) in de helm, op de motor maar nee hoor geen oorbel. Dan toch onderweg verloren? Dit is niet de eerste keer dat ik een oorbel verlies. Het is al vaker gebeurd. Maar ik vind ze bijna altijd terug en mijn zus heeft mijn oorbel ook een keer terug gevonden. Een keer is het gebeurd dat ik hem niet terug vond en toen vond ik meteen daarna 50 euro.

Als me zoiets overkomt dat ik hem verlies, dan kan ik dat niet uitstaan en krijg een heel akelig gevoel. Niet dat de oorbellen zo duur zijn maar gewoon het kwijt zijn van iets. Als ik hem niet kan vinden dan vraag ik (in gedachte) aan mijn moeder, (mijn moeder leeft niet meer)”ma help eens, waar is die oorbel?”


Zo ging het ook deze keer, met zijn drieën aan het zoeken geweest, maar niet gevonden. De hele zaterdag avond nog er aan gedacht van waar zou die dan kunnen zijn dan moet hij toch onderweg gevallen zijn en ik was al in staat om de weg terug te gaan rijden om te kijken. Toch had ik het gevoel dat ik hem nog zou vinden. Dat gevoel had ik niet toen ik hem niet terug vond want toen wist ik meteen dat ik hem kwijt was.

Zondag morgen vertel ik het verhaal aan mijn vriendin die koffie kwam drinken. Ze loopt altijd rond met de hondjes en ik zei tegen haar: “als je soms rond gaat en door die en die straat, wil je dan kijken of je mijn oorbel ziet want ik ben hem verloren”. Dat zou ze doen.

Gaan we ’s middags zelf nog even weg met de auto en weer kijk ik buiten het hek waar ik van de motor stapte of ik toch de oorbel nog zie. Nou zegt mijn partner denk ik dat hij soms naar het eind van de straat is gerold? Dat ding had je toch moeten zien liggen hij is groot genoeg. Toen moest ik lachen en zei: “ja, daar heb je gelijk in” maar ja je blijft kijken hè.

Voor dat ik in de auto stapte kreeg ik nog een ingeving dat ik in de put die naast ons hek ligt moest kijken en wat denk je? Ja hoor, ik zag hem liggen. Riep snel Wim en zei opgewonden “hij ligt in de put kom gauw helpen”. Ik het putdeksel opgetild en hij de oorbel gepakt. Hij zei: “je hebt wel heel veel geluk gehad hoor hij lag precies op een spinnenweb want anders was hij gezonken”. Wat een geluk hè, ik denk dat geluk toeval en hulp van boven hier samen gaan.

De keer dat mijn zus mijn oorbel terug vond was ook heel frappant. We waren de avond voor koningendag naar de vrijmarkt geweest in Vianen. Toen ik laat thuis kwam miste ik een oorbel. Meteen mijn zus gebeld van “ligt hij soms bij jou?” Nee, daar was hij niet. De andere dag weer naar de markt. Gekeken en gevraagd bij de mensen waar van ik wist dat ik daar had staan kijken,” heeft u nog een oorbel gevonden?” Maar geen oorbel jammer maar helaas. ’s Avonds thuis ging nog laat de telefoon het was mijn zus. Ze zei: “je raad nooit wat ik gevonden heb” nou je raad het al mijn oorbel natuurlijk. Niet te geloven, ze waren ’s avond nog even feest wezen vieren en toen ze terug liepen, (dezelfde weg die wij de andere avond hadden gelopen) had mijn zus ook gezegd “ma waar is die oorbel?” (heeft ze van mij geleerd). Toen zag ze iets glinsteren in het gras langs de dijk. Het was niet eens goed zichtbaar maar ze dacht nou misschien, ik ga toch kijken en ja hoor het was de oorbel. Zij blij, ik blij en we vinden het toch heel bijzonder dat we hem terug hebben gevonden.